Aυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,
αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ' τα
ξένα βήματα,
αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον
ήλιο,
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο
δίκιο.
Eτούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη
σιωπή,
σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του
λιθάρια,
σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ'
αμπέλια του.
Δεν υπάρχει νερό. Mονάχα φως.
O δρόμος χάνεται στο φως
κι ο ίσκιος της μάντρας είναι σίδερο.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ (απόσπασμα από τη «Ρωμιοσύνη»)
ΥΛΙΚΟ ΑΠΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ
ΙΔΕΑ ΑΠΟ ΕΔΩ