Αλκυονίδες μέρες

Ο ΜΥΘΟΣ: 

Η Αλκυόνη και ο Κήυκας ζούσαν πολύ ευτυχισμένοι στην Τραχίδα, της οποίας ο Κήυκας ήταν βασιλιάς. Κάποιες φορές αποκαλούσαν ο ένας τον άλλον Δία και Ήρα. Αυτό εξόργισε το Δία, και ενώ ο Κήυκας ήταν στη θάλασσα (πηγαίνοντας να συμβουλευτεί ένα μαντείο, σύμφωνα με την διήγηση του Οβιδίου) έριξε κεραυνό στο καράβι του. Λίγο μετά,ο Μορφέας μεταμορφωμένος ως Κήυκας εμφανίστηκε στην Αλκυόνη για να της διηγηθεί τη μοίρα του συζύγου της, και εκείνη ρίχτηκε στη θάλασσα από τη θλίψη της όπου αντίκρισε το νεκρό σώμα του Κήυκα. Από συμπόνοια οι θεοί τους μεταμόρφωσαν στα πουλιά αλκυόνες. Από τότε η Αλκυόνη γεννούσε τα αβγά της στην ακροθαλασσιά όπου όμως οι νεοσσοί χάνονταν και παρασύρονταν από τα κύματα. Ο Δίας τη λυπήθηκε και αποφάσισε μέσα στην καρδιά του χειμώνα να στέλνει 14 μέρες καλοκαιρίας για να γεννάει και να εκκολάπτει η Αλκυόνη τα αβγά της.  (ΠΗΓΗ ) 

ΤΟ ΜΕΤΕΩΡΟΛΟΓΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ:

Οι αλκυονίδες μέρες ως φυσικό  φαινόμενο εμφανίζονται από τις 15 Δεκεμβρίου έως τις 15 Φεβρουαρίου και ιδιαίτερα στο δεύτερο μισό του Ιανουαρίου και χαρακτηρίζονται από σχετική άπνοια, ηλιοφάνεια με έως 15 ή και 20 βαθμούς και μικρή νεφοκάλυψη. Σ΄αυτό συμβάλλει η γεωγραφική θέση της Ελλάδας στα νοτιοανατολικά που έχει ως αποτέλεσμα σε κάποιες μέρες του χειμώνα να έχει ηλιοφάνεια και καλοκαιρία. Οι αλκυονίδες μέρες ήταν ένα σταθερό μετεωρολογικό φαινόμενο κατά τον 5ο και 4ο αι. π. Χ. από 15 Ιανουαρίου έως 15 Φεβρουαρίου.  (ΠΗΓΗ ) 

ΤΟ ΠΤΗΝΟ ΑΛΚΥΟΝΗ:

Πρόκειται για θαλάσσιο αποδημητικό πτηνό, ψαροπούλι, θαλασσοπούλι, μπιρμπίλι της θάλασσας. Το σώμα του είναι ασυνήθιστα μικρό με κοντά και λεπτά πόδια, ενώ το φτέρωμά του έχει ποικιλία χρωμάτων που σπάνια απαντάται σε άλλα πουλιά. Το κεφάλι της αλκυόνης είναι δυσανάλογα μεγάλο με το σώμα της και διαθέτει ισχυρό ράμφος. Στην Ελλάδα φθάνει στα τέλη που καλοκαιριού και αποδημεί στα τέλη του Μαρτίου. 

«Και στης ζωής τους πιο βαρείς  χειμώνες, αλκυονίδες μέρες καρτερούν»!

Γ. Δροσίνης