ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΓΙΟΜΟ
Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένας φτωχός, πολύ φτωχός άνθρωπος, τόσο φτωχός που δεν είχε παρά ένα όνομα κι ένα όνειρο. Τ’ όνομά του ήταν Γιόμο κι όλοι το ήξεραν στο χωριό. Κανένας ωστόσο δεν ήξερε το όνειρό του. Κανένας δεν είχε ακούσει ποτέ πως ο Γιόμο ήθελε να αγοράσει μια καινούργια πολύχρωμη, μια πανάκριβη φορεσιά.
Μέρα και νύχτα δούλευε ο Γιόμο. Δούλευε για το όνειρο. Για να μαζέψει χρήματα και ν’αγοράσει τη φορεσιά. Μα τα χρήματα δεν έφταναν! Κι ο Γιόμο όλο και πιο σκληρά δούλευε, όλο και πιο σκληρά….
Πέρασαν μέρες, πέρασαν μήνες, πέρασαν χρόνια, κι ο Γιόμο κάποτε τα κατάφερε. Μέτρησε τα χρήματα που είχε μαζέψει, έβαλε τα νομίσματα το ένα πάνω στ’ άλλο και κείνα έφτασαν ψηλά, πολύ ψηλά, ίσαμε τ’ όνειρο.
Και τότε αγόρασε τη φορεσιά. Ήταν πολύχρωμη! Ολοκαίνουργια! Ίδια με κείνη του ονείρου!
Όλοι στο χωριό θαύμαζαν τώρα του Γιόμο τη φορεσιά. Κι εκείνος δεν έλεγε να τη βγάλει από πάνω του. Δεν έλεγε να φορέσει άλλο ρούχο. Χρόνια δούλεψε, χρόνια κόπιασε, χρόνια στερήθηκε, καιρός τώρα να χαρεί τ’ όνειρό του. Θα τη φορούσε λοιπόν, θα τη φορούσε ώσπου να λιώσει.
Πέρασαν μέρες, πέρασαν μήνες, πέρασαν χρόνια, κι άρχισε κάποτε να λιώνει, να σκίζεται η φορεσιά. Ο Γιόμο δεν απελπίστηκε. Το ύφασμα ήταν πάντοτε πολύχρωμο. Κι είχε μείνει αρκετό για ένα γιλέκο. Πήγε λοιπόν στο ράφτη, τον παρακάλεσε, κι εκείνος του έραψε ένα γιλέκο με τα γερά κομμάτια που είχαν μείνει από τη φορεσιά.
Όλοι στο χωριό θαύμαζαν τώρα το γιλέκο του Γιόμο. Κι εκείνος δεν έλεγε να το βγάλει από πάνω του. Χρόνια και χρόνια είχε κοπιάσει για κείνο το ύφασμα. Θα το φορούσε λοιπόν το γιλέκο, θα το φορούσε μέχρι να λιώσει.
Πέρασαν μέρες, πέρασαν μήνες, πέρασαν χρόνια και το γιλέκο άρχισε πια να λιώνει, να σκίζεται. Ο Γιόμο, ωστόσο, δεν απελπίστηκε. Το ύφασμα ήταν ακόμη πολύχρωμο και είχε μείνει αρκετό για ένα σκούφο. Πήγε λοιπόν στο ράφτη , τον παρακάλεσε κι εκείνος τού έφτιαξε ένα σκούφο με τα γερά κομμάτια που είχαν μείνει από το γιλέκο.
Όλοι στο χωριό θαύμαζαν τώρα το σκούφο του Γιόμο. Κι εκείνος δεν έλεγε να τον βγάλει από το κεφάλι του. Χρόνια και χρόνια είχε δουλέψει για το πολύχρωμο ύφασμα. Θα φορούσε λοιπόν το σκούφο, θα τον φορούσε μέχρι να λιώσει.
Κι όταν πέρασαν μέρες και πέρασαν μήνες και πέρασαν χρόνια έλιωσε και ο σκούφος μα ο Γιόμο πάλι δεν απελπίστηκε. Με το ύφασμα που ’χε απομείνει έδωσε και του έφτιαξαν ένα κουμπί για το παλιό του ρούχο. Και το κουμπί έγινε τόσο ωραίο, που όλοι το θαύμαζαν στο χωριό.
Πέρασαν όμως κι άλλες μέρες κι άλλοι μήνες κι άλλα χρόνια. Και κάποτε έλιωσε ακόμη και το κουμπί. «Τούτο το μικρούτσικο κομματάκι που απόμεινε» του είπαν τότε οι φίλοι του στο χωριό, «τίποτα πια δεν μπορείς να το κάνεις».
Ο Γιόμο ωστόσο, είχε μάθει να μην απελπίζεται. Χαμογέλασε λοιπόν σαν τους άκουσε και το ίδιο βράδυ το τριμμένο κουμπί της πολύχρωμης φορεσιάς το έκανε παραμύθι.
Παραμύθι από την Γκάνα της Αφρικής.
Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένας φτωχός, πολύ φτωχός άνθρωπος, τόσο φτωχός που δεν είχε παρά ένα όνομα κι ένα όνειρο. Τ’ όνομά του ήταν Γιόμο κι όλοι το ήξεραν στο χωριό. Κανένας ωστόσο δεν ήξερε το όνειρό του. Κανένας δεν είχε ακούσει ποτέ πως ο Γιόμο ήθελε να αγοράσει μια καινούργια πολύχρωμη, μια πανάκριβη φορεσιά.
Μέρα και νύχτα δούλευε ο Γιόμο. Δούλευε για το όνειρο. Για να μαζέψει χρήματα και ν’αγοράσει τη φορεσιά. Μα τα χρήματα δεν έφταναν! Κι ο Γιόμο όλο και πιο σκληρά δούλευε, όλο και πιο σκληρά….
Πέρασαν μέρες, πέρασαν μήνες, πέρασαν χρόνια, κι ο Γιόμο κάποτε τα κατάφερε. Μέτρησε τα χρήματα που είχε μαζέψει, έβαλε τα νομίσματα το ένα πάνω στ’ άλλο και κείνα έφτασαν ψηλά, πολύ ψηλά, ίσαμε τ’ όνειρο.
Και τότε αγόρασε τη φορεσιά. Ήταν πολύχρωμη! Ολοκαίνουργια! Ίδια με κείνη του ονείρου!
Όλοι στο χωριό θαύμαζαν τώρα του Γιόμο τη φορεσιά. Κι εκείνος δεν έλεγε να τη βγάλει από πάνω του. Δεν έλεγε να φορέσει άλλο ρούχο. Χρόνια δούλεψε, χρόνια κόπιασε, χρόνια στερήθηκε, καιρός τώρα να χαρεί τ’ όνειρό του. Θα τη φορούσε λοιπόν, θα τη φορούσε ώσπου να λιώσει.
Πέρασαν μέρες, πέρασαν μήνες, πέρασαν χρόνια, κι άρχισε κάποτε να λιώνει, να σκίζεται η φορεσιά. Ο Γιόμο δεν απελπίστηκε. Το ύφασμα ήταν πάντοτε πολύχρωμο. Κι είχε μείνει αρκετό για ένα γιλέκο. Πήγε λοιπόν στο ράφτη, τον παρακάλεσε, κι εκείνος του έραψε ένα γιλέκο με τα γερά κομμάτια που είχαν μείνει από τη φορεσιά.
Όλοι στο χωριό θαύμαζαν τώρα το γιλέκο του Γιόμο. Κι εκείνος δεν έλεγε να το βγάλει από πάνω του. Χρόνια και χρόνια είχε κοπιάσει για κείνο το ύφασμα. Θα το φορούσε λοιπόν το γιλέκο, θα το φορούσε μέχρι να λιώσει.
Πέρασαν μέρες, πέρασαν μήνες, πέρασαν χρόνια και το γιλέκο άρχισε πια να λιώνει, να σκίζεται. Ο Γιόμο, ωστόσο, δεν απελπίστηκε. Το ύφασμα ήταν ακόμη πολύχρωμο και είχε μείνει αρκετό για ένα σκούφο. Πήγε λοιπόν στο ράφτη , τον παρακάλεσε κι εκείνος τού έφτιαξε ένα σκούφο με τα γερά κομμάτια που είχαν μείνει από το γιλέκο.
Όλοι στο χωριό θαύμαζαν τώρα το σκούφο του Γιόμο. Κι εκείνος δεν έλεγε να τον βγάλει από το κεφάλι του. Χρόνια και χρόνια είχε δουλέψει για το πολύχρωμο ύφασμα. Θα φορούσε λοιπόν το σκούφο, θα τον φορούσε μέχρι να λιώσει.
Κι όταν πέρασαν μέρες και πέρασαν μήνες και πέρασαν χρόνια έλιωσε και ο σκούφος μα ο Γιόμο πάλι δεν απελπίστηκε. Με το ύφασμα που ’χε απομείνει έδωσε και του έφτιαξαν ένα κουμπί για το παλιό του ρούχο. Και το κουμπί έγινε τόσο ωραίο, που όλοι το θαύμαζαν στο χωριό.
Πέρασαν όμως κι άλλες μέρες κι άλλοι μήνες κι άλλα χρόνια. Και κάποτε έλιωσε ακόμη και το κουμπί. «Τούτο το μικρούτσικο κομματάκι που απόμεινε» του είπαν τότε οι φίλοι του στο χωριό, «τίποτα πια δεν μπορείς να το κάνεις».
Ο Γιόμο ωστόσο, είχε μάθει να μην απελπίζεται. Χαμογέλασε λοιπόν σαν τους άκουσε και το ίδιο βράδυ το τριμμένο κουμπί της πολύχρωμης φορεσιάς το έκανε παραμύθι.
Παραμύθι από την Γκάνα της Αφρικής.
Δραστηριότητες
·
Χρωματομπερδέματα:
Ελάτε να παίξουμε ένα
παράξενο παιγνίδι που θυμίζει τα χρώματα
της φορεσιάς του Γιόμο και τα παράξενα πολύχρωμα κουμπιά του.
Θα χρειαστούμε: 5-6 ξυλάκια (γλωσσοπίεστρα), πολύχρωμα κουμπιά, μαρκαδόρους, μία κόλλα ρευστή και 5-6 μανταλάκια ξύλινα.
1) Ζωγραφίζουμε με το μαρκαδόρο μια γραμμή, χωρίζοντας το ξυλάκι στη μέση.
2) Κολλάμε αριστερά στο ξυλάκι 4 κουμπιά διαφορετικού χρώματος.
3) Ζωγραφίζουμε σε ένα μανταλάκι χρωματιστά τετράγωνα , στα ίδια χρώματα και με την ίδια σειρά που έχουν τα κουμπιά στο ξυλάκι.
4) Συνεχίζουμε με άλλους συνδυασμούς χρωμάτων στα κουμπιά και αντίστοιχα στα μανταλάκια.
Θα χρειαστούμε: 5-6 ξυλάκια (γλωσσοπίεστρα), πολύχρωμα κουμπιά, μαρκαδόρους, μία κόλλα ρευστή και 5-6 μανταλάκια ξύλινα.
1) Ζωγραφίζουμε με το μαρκαδόρο μια γραμμή, χωρίζοντας το ξυλάκι στη μέση.
2) Κολλάμε αριστερά στο ξυλάκι 4 κουμπιά διαφορετικού χρώματος.
3) Ζωγραφίζουμε σε ένα μανταλάκι χρωματιστά τετράγωνα , στα ίδια χρώματα και με την ίδια σειρά που έχουν τα κουμπιά στο ξυλάκι.
4) Συνεχίζουμε με άλλους συνδυασμούς χρωμάτων στα κουμπιά και αντίστοιχα στα μανταλάκια.
5) Στο τέλος ανακατεύουμε
τα ξυλάκια και τα μανταλάκια και
προσπαθούμε να βρούμε ποιο μανταλάκι ταιριάζει σε ποιο ξυλάκι.
·
Το
όνειρο του Γιόμο ήταν να αγοράσει μια
πολύχρωμη φορεσιά. Κλείσε τα μάτια, σκέψου το δικό σου όνειρο. Τι είναι ;
Τι χρώματα έχει; Ζωγράφισέ το!
πολύχρωμη φορεσιά. Κλείσε τα μάτια, σκέψου το δικό σου όνειρο. Τι είναι ;
Τι χρώματα έχει; Ζωγράφισέ το!
·
Μπορείς
να ακούσεις μια πολύ όμορφη μουσική που μιλάει για τα όνειρα και την έχει
γράψει ο συνθέτης Μάνος Χατζιδάκις. Oνομάζεται «Το
βαλς των χαμένων ονείρων». Γιατί
άραγε χάθηκαν τα όνειρα; Ποιος μπορεί να τα έχασε; Τι μπορεί να κάνει για να τα
ξαναβρεί;
Άκουσε τη μουσική ΕΔΩ και φτιάξε αν θέλεις το δικό σου παραμύθι.
Άκουσε τη μουσική ΕΔΩ και φτιάξε αν θέλεις το δικό σου παραμύθι.
-Στο "Βαλς των χαμένων ονείρων", ακούγεται ένα μουσικό όργανο , μήπως ξέρεις το όνομά του; το έχεις ξανακούσει ; μήπως το έχεις συναντήσει κάπου στην Αθήνα;
Είναι η...λατέρνα. Περισσότερες πληροφορίες για την ιστορία αυτού του μελωδικού και σπάνιου οργάνου, μπορείς να βρεις ΕΔΩ
Φτιάξε τα παζλ
- Παίξε κρεμάλα με τις λέξεις της ιστορίας του Γιόμο ΕΔΩ
