Ένα δέντρο κόντρα στο αέρα...Χρόνια πολλά Ελλάδα!

 

                                                                          

ΕΛΛΗΝΕΣ ΨΗΛΑ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ

Στις 27 Απριλίου 1941, η Αθήνα ξυπνούσε τρομαγμένη. Κλεισμένοι στα σπίτια τους οι Αθηναίοι περίμεναν με αγωνία και ανησυχία την είσοδο των κατακτητών. Άσχημα συναισθήματα τους έπνιγαν και τους γέμιζαν συγκίνηση. Μέσα από τα σπίτια τους, με κλειστά τα παράθυρα, παρακολουθούσαν τις εξελίξεις, που μετέδιδε το ελεύθερο ακόμη ραδιόφωνο.

Επιχειρώντας να δώσει κουράγιο στους θλιμμένους Αθηναίους, ο εκφωνητής του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών, o Κωνσταντίνος Σταυρόπουλος, μετέδιδε με τη χαρακτηριστική ένρινη φωνή του τις τελευταίες ελεύθερες φράσεις που μπορούσαν να ακουσθούν.

Όταν ηχήσαν οι σειρήνες

Ήξεραν πως ηχήσανε γιατί εκείνοι είπαν ΟΧΙ

Ντυθήκανε αμέσως στα χακί

Και σκαρφαλώσανε στα τραμ, στα τρένα

Και στα επιταγμένα φορτηγά

Και τραγουδούσαν ΟΧΙ

Και οι μανάδες τούς φιλήσανε στο μέτωπο

Κι αυτοί φιλήσανε με τη σειρά τους τις κοπέλες τους

Και φύγαν για το μέτωπο

Με το δικό τους μέτωπο ψηλά

Γιατί είπανε ΟΧΙ

Και ανεβήκαν στα βουνά

Και περπατήσανε δρόμους ατέλειωτους στα χιόνια

Κι ακούγανε τους όλμους και τους ρόγχους

Τα βλήματα του πυροβολικού και τις ερπύστριες

Και συνεχίζανε να λένε ΟΧΙ

Κι είδαν το αίμα των συντρόφων τους

Να βάφει χλαίνες χιόνι λάσπη στ΄ άλικα

Τα μάτια παγωμένα ασάλευτα λευκά

Κι αυτοί προχώραγαν και λέγαν ΟΧΙ

Κι όταν αργότερα υποχωρήσανε

Και τους χτυπούσανε τα στούκας ανελέητα

Και τους θερίζανε τα πολυβόλα και τα τανκς

Πέφτανε σαν τα στάχυα υπερήφανοι

Και μέσα στην αιώνια σιωπή λέγανε ΟΧΙ

Κι αν σηκωνόταν σήμερα ξανά
Μέσα στην άθλια και ανερμάτιστη ζωή
                                   Που ταξιδεύει εικονικά στο πέλαγος χωρίς πυξίδα                                       Πάλι θα κουβαλούσανε μαζί τους την κατάφαση

Για τη ζωή που όφειλαν να ζήσουνε ορθοί
Μέσα απ΄ τη μεγάλη άρνηση
Που την εκφράσαν μονολεκτικά και ανεξίτηλα
Προφέροντας χωρίς συμβιβασμούς το ΟΧΙ

(Απόσπασμα από την ομιλία του ακαδημαϊκού Χρίστου Γούδη για την επέτειο,  Λευκωσία, 23/10/2009)

Αυτό το μεγάλο ΟΧΙ που σηματοδοτεί μία από τις λαμπρότερες σελίδες της ιστορίας

 μας γιορτάζουμε, το ΟΧΙ του Ιωάννη Μεταξά τα ξημερώματα της 28^ηςΟκτωβρίου 1940,

 που ενσαρκώνει την συλλογική αντίσταση του λαού μας στις πλέον κρίσιμες ιστορικές στιγμές του.

Τα παιδιά μέσα από  σχετικά δρώμενα, και ερχόμενα σε επαφή με πλούσιο   οπτικοακουστικό  υλικό, μουσικές τραγούδια ,παιχνίδια και κατασκευές, δέχτηκαν πληροφορίες και   γνώσεις, αποτύπωσαν συναισθήματα, μοιράστηκαν ιδέες, διατύπωσαν   προτάσεις, εξέφρασαν  επιθυμίες και απόψεις για τον πόλεμο,               την Ειρήνη, την Ελευθερία, τον κόσμο, τα παιδιά, τη ζωή.....                          

Παρακολούθηση παράστασης Θεάτρου Σκιών Αντώνη Παντιώρα: "Ο Καραγκιόζης γερμανοκρατούμενος"

Νικούμε. Νικούμε.

Πάντα νικάει το δίκιο.

Μια μέρα θα νικήσει ο άνθρωπος.

Μια μέρα η λευτεριά θα νικήσει τον πόλεμο.

Αδέρφια μου. Αδέρφια μου,

μια μέρα θα νικήσουμε για πάντα.

Μ΄ αυτούς του υπέροχους στίχους ο μεγάλος ποιητής μας, μάς μεταφέρει στον Οκτώβρη του  40… Στην εποχή του μεγάλου και ιστορικού ΟΧΙ που είπαμε μ΄ ένα στόμα, μια ψυχή στον εχθρό…

                                                                         ΟΚΤΩΒΡΗΣ 1940 - Γ.ΡΙΤΣΟΣ

ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ!

ΖΗΤΩ Η ΕΙΡΗΝΗ!

ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

"Τα ραφτικά της γιαγιάς"

"Που 'ναι πιο καλά"

"Μικρή πατρίδα"

" Ειρήνη"

Ο Γιάννης Ρίτσος απαγγέλλει: "Ειρήνη"